Er zijn dagen dat ik denk dat ik alles al gezien heb in de zorg. Tot er weer zo’n moment komt dat je stil laat staan.

Ik werk als verzorgende op een kleinschalige afdeling voor mensen met dementie. Mevrouw T. woont bij ons, een vrouw die vroeger pianolerares was, maar nu vaak stil voor zich uitstaart. Soms raakt ze onrustig, loopt op en neer en lijkt naar iets te zoeken dat ze niet kan vinden.

Op een ochtend zat ik bij haar terwijl ze haar boterham at, toen ze plots opstond en naar haar kast liep. Ze rommelde wat en kwam terug met een kleine, houten muziekdoos in haar handen, met een afgebroken zwengel. Ze drukte hem in mijn hand en zei zacht: “Maak hem weer aan, alsjeblieft.”

Ik wist niet goed wat ze bedoelde, maar ik vroeg: “Welke muziek zat erin?” Ze keek me aan met natte ogen en fluisterde: “Mijn moeder zong altijd dat liedje voor ik ging slapen.”

Ik zocht op mijn telefoon naar oude slaapliedjes en liet zachtjes ‘Slaap, kindje, slaap’ afspelen. Mevrouw T. sloot haar ogen en begon zachtjes mee te wiegen. Er kwamen tranen, maar haar gezicht ontspande voor het eerst in dagen.

Even was er weer een glimp van rust. Ik zat naast haar, hield haar hand vast terwijl het liedje afspeelde, en in dat moment leek het net alsof ze weer even thuis was.

Toen het lied was afgelopen, keek ze me aan en zei: “Dank je dat je mijn moeder even terugbracht.”

Ik moest later op de gang even slikken. Want soms is het werk zwaar, en soms weet je niet of je het goed doet. Maar op zulke momenten weet je: dit is waarom ik in de zorg werk.

– Anoniem, zorgprofessional