Stel je voor: ik zit in de trein en kijk uit het raam. De wereld raast voorbij, gebouwen flitsen als schaduwen in de verte en mensen rennen voorbij, ieder met een eigen doel. Terwijl de trein zijn snelheid opvoert, voel ik de druk om mee te gaan, om niet achter te blijven. Ik ben druk in gedachten, scrollend door mijn telefoon – een eindeloze stroom van e-mails, sociale media en to-do-lijsten. En dan niet zozeer werkgerealateerd, of van mijn volgers, maar de medische situatie van onze oudtste dochter was hier de ‘boosdoener’. Wij werden niet alleen overspoeld met emotie, maar letterlijk met afspraken voor onderzoeken, het regelen van zorg en het zo goed mogelijk laten doordraaien van ons gezin op dat moment.
Op dat moment besef ik dat ik niet meer weet waar ik heen ga. De opwinding van de snelheid maakt plaats voor een beklemmend gevoel: ik ben moe, overweldigd, en het lijkt alsof de sneltrein van het leven me steeds verder wegvoert van wat echt belangrijk is. Terwijl ik naar buiten kijk, vraag ik me af: ben ik de bestuurder van mijn eigen trein, of ben ik gewoon een passagier die zich laat meeslepen?
In deze column wil ik mijn grootste les van het afgelopen jaar delen: de waarde van bewust leven. In het hier en nu. Zonder zweverig te worden. Te vaak laat ik me meeslepen in de sneltrein van het dagelijks leven, waarin werk, verplichtingen en sociale druk de overhand krijgen. Dit jaar heb ik geleerd dat het cruciaal is om niet alleen te rennen, maar om stil te staan en bewustere keuzes te maken. En het allerbelangrijkste: te genieten van het leven. Dus wil je weten hoe ik dat heb beleefd, en hoe ik het voorelkaar kreeg om uit deze sneltrein te stappen? Lees dan verder. Ook geef ik je 12 tips om uit jouw eigen sneltrein te stappen!
Ik hoop anderen te kunnen inspireren om ook de rem in te trappen, om de snelheid van het leven te vertragen en om momenten van rust en reflectie in te bouwen. Want het is in die momenten van bewustzijn dat we echt kunnen groeien en onszelf kunnen zijn.
Mijn Sneltrein
De sneltrein waarin ik mij bevond, kon ik niet zomaar uitstappen of afremmen. Althans, dat dacht ik.
Vanwege de medische situatie van onze oudste dochter (inmiddels 15 jaar) bevonden wij ons jarenlang in een web van onderzoeken, behandelingen en therapieën. En iedere keer als er licht leek te komen aan het eind van de tunnel, kwam er weer een tegenslag die wij als gezin moesten verwerken. Eerder werd zij al gediagnosticeerd met autisme en het syndroom van Gilles de la Tourette, wat behoorlijke beperkingen met zich meebrengt. Vorig jaar kwam de genadeklap: onze dochter blijkt een genetische afwijking te hebben, namelijk het Rett-syndroom. Dit nieuws kwam erg onverwacht en sloeg in als een bom, terwijl wij nog herstellende waren van een intensieve periode.
Die sneltrein raasde ineens zo snel dat hij alle grenzen overschreed en uiteindelijk ontspoorde. Nog meer onderzoeken volgden, zelfs helemaal aan de andere kant van Nederland, waar specialisten onderzoek doen naar deze afwijking.
Tot mijn eigen lichaam mij een halt toeriep. De stress was zo hoog dat ik niet meer normaal kon functioneren. Niet op het werk, niet thuis als moeder van het gezin, en niet meer in het medische traject van onze dochter. Terwijl mijn man ook alle zeilen bijzette in het huishouden en op zijn werk, belandde ook hij in een rollercoaster.
Samen met een professional en in overleg met het gezin koos ik ervoor om op de pauzeknop te drukken, hoe onmogelijk dit op dat moment ook leek. Maar het voelde heel bevrijdend, ook voor onze dochter. Ook zij maakte dit allemaal mee.
Na een aantal weken “pauze” besloten we het traject weer voort te zetten, want natuurlijk wil je hier alles over weten. We maakten van de nood een deugd: van het bezoek aan Maastricht maakten wij een citytrip. We logeerden in het Ronald McDonald Huis in Maastricht, en naast de onderzoeken gingen we er lekker op uit!
Gezien haar medische situatie in de toekomst onzeker is, blijft zij onder streng toezicht van meerdere teams van specialisten, waaronder het Rett-kliniek in Maastricht en Revalidatiekliniek Beatrixoord in Haren. Dit vergt soms veel creativiteit qua planning, laat staan hoe intensief dit steeds maar weer is voor haar. Maar omdat we er iedere keer weer “een feestje” van maken, heeft ze meestal wel zin om naar de afspraken te gaan.
Mijn man en ik hebben besloten de trein flink af te remmen. Dat betekent dat ik mijn vaste baan heb opgegeven en nu werkzaam ben als pooler in de zorg, freelance blogger, en daarnaast help ik in de sportwinkel van mijn man en broer waar ik kan.
De zorg voor onze dochter(s) staat op nummer 1 de komende jaren, en mede door de WLZ-indicatie die onze dochter heeft, is hier ruimte voor. Wij delen de zorg voor haar met een logeerboerderij met geweldige begeleiders. De lijnen zijn kort, wat erg belangrijk is gezien wij vaak moeten bijsturen in wat ze nodig heeft.
En nu proberen wij iedere dag het leven positief tegemoet te zien, en andere mensen te inspireren dat het leven geleefd mag worden, ook als dat risico’s met zich meebrengt.
Het is niet altijd makkelijk om alles met een positieve twist te bekijken, maar het maakt het allemaal een stuk aangenamer en draaglijker
Wil jij weten hoe ik zelf uit de sneltrein ben gestapt? Door de 12 tips op te volgen die in mijn blog ‘Zelfzorg’ te vinden zijn. Het is een lang proces, maar zo de moeite waard!
De link naar deze blog vindt je hieronder.
En laat gerust een (leuke) reactie achter onder aan deze pagina, dat zou ik erg leuk vinden!
Wil jij ook een (anoniem) verhaal delen? Mail dan naar info@monus.online, en wie weet staat jou verhaal straks in het lezersplatform!
Durf jij ook uit de sneltrein te stappen?
De sneltrein komt vast bekend voor bij veel mensen. Doe jij het goed in deze sneltrein? Dan is er geen enkel probleem. Maar ervaar je ook een beklemmend gevoel, stress en de wens om alles eens over een andere boeg te gooien? Dan heb ik een paar goede tips voor je die je daarbij kunnen helpen. Neem kleine stapjes; elke stap brengt je dichter bij jouw eigen tempo in het leven.
Klik door naar de Blog over zelfzorg, en krijg daar 12 tips om die sneltrein af te remmen. Voor ieder persoon zit er wel iets van herkenning in, gegarandeerd!